Bydgoszcz została lokowana na prawie magdeburskim 19 kwietnia 1346 r. przez króla Kazimierza Wielkiego. Miasto wytyczono na pustej (niezamieszkałej) równinie na południowym brzegu Brdy, na zachód od wcześniejszego grodu istniejącego tutaj już w I poł. XI wieku. W drugiej połowie XV wieku zakończył się proces kształtowania trójczłonowego zespołu osadniczego, składającego się z właściwego obszaru miasta, wyspy zamkowej oraz przedmieść wraz z Wyspą Młyńską. Powierzchnia Starego Miasta, w obrębie obwarowań miejskich w kształcie nieregularnej elipsy, była typową dla przeciętnych miast średniowiecznych i wynosiła ok. 10,5 ha. Jego centrum stanowił Stary Rynek o wymiarach 80 x 95 m, powiększony w 1940 r. o rozebraną pierzeję zachodnią. Pośrodku rynku od samego początku stał, pierwotnie drewniany, ratusz, który uległ spaleniu w 1425 r. Kolejne budynki ratusza były już murowane, co niestety nie uchroniło ich przed kolejnymi pożarami. Niszczony w czasie kolejnych wojen przez cały XVII i XVIII w. ratusz rozebrano ostatecznie w 1834 r. Zabudowa mieszkalna Starego Miasta aż do 1547 r. (edykt królewski nakazujący budowanie domów tylko murowanych) była skromna – w zdecydowanej większości drewniana i parterowa, później częściej szkieletowo-ceglana i ceglana. W pełni obszar miasta lokacyjnego pokrył się zabudową miejską dopiero na pocz. XVII w. Z tego okresu nie zachowało się prawie nic poza późnogotyckim kościołem farnym wzniesionym w l. 1466-1502. W wyniku przeprowadzonych w I poł. XIX w. przez władze pruskie szeregu wyburzeń, w obrębie Starego Miasta pojawiły się kamienice czynszowe, bardziej reprezentacyjne w Rynku oraz skromniejsze, często jednopiętrowe na pozostałych ulicach. Samo miasto przekroczyło barierę dawnych obwarowań miejskich i ruszyło na północ, dając początek współczesnemu centrum Bydgoszczy.
tekst na podstawie wikipedia.pl oraz www.turystyka.bydgoszcz.pl